Daar zijn we weer!

Daar zijn we weer!

De wekker ging al vroeg. Het vliegtuig vertrok om 8 uur. Omdat we niet online konden inchecken wilden we op tijd op het vliegveld zijn, zodat de kans op plaatsen naast elkaar groter was. 

Cas en Nena werden wonderbaarlijk genoeg ook makkelijk wakker. Om 4.45 vertrok de bus richting vliegveld, waar we een kwartier later aankwamen. Alle spullen uitgeladen, wat voor een enorme berg op de stoep zorgde. Een bezorgde medereiziger vroeg of hij misschien moest helpen, maar ik verzekerde hem dat het ging lukken.  Snel karretjes gezocht om de hele volksverhuizing op te laden en richting de check in balie gegaan. Daar konden we aansluiten achter een complete familie die samen voor ongeveer een complete, chaotische bezetting van de balies zorgden. Gelukkig pikte een dame ons eruit en mochten we bij de premium rij aansluiten. 

Daar volgde weer een hoop fronzen en zuchten. Een stoel boeken voor een baby is schijnbaar vrij bijzonder en het feit dat het twee boekingen waren maakte het weer lastig. Daarnaast is het schijnbaar ook vrijwel onmogelijk om de combi Hong Kong Airlines – Etihad te hebben want ze kunnen niet bij elkaar inchecken. 
Sander werd er een beetje pissig over want nu moesten we dus zelf weer opnieuw inchecken voor de laatste twee vluchten op Hong Kong, wat een hoop tijd en heen en weer gesjouw kost en we ook geen garantie kregen dat we naast elkaar konden zitten. Maar helaas kon het echt niet anders…

Ruim een half uur later konden we weer verder. Bevrijd van alle grote tassen door alle checks gegaan en richting te gate. Daar kwamen we al snel een meisje met haar zusje tegen. Ik schatte ze een jaar of 4 en 1,5. Ze kwamen uit Australië, waren naar Canda geweest en hadden duidelijk ervaring met vliegen. De oudste praatte honderduit. Waar ze was geweest en dat ze graag een keer in de winter naar Canada wilde want dan was er sneeuw. Na een tijdje kwam ze afscheid nemen want het vliegtuig vertrok. Heerlijk om te zien hoe ontspannen en vertrouwd ze waren met het reizen. 

Niet veel later mochten wij ook het vliegtuig in. Toen we eenmaal een beetje gesetteld waren kwam er nog een vrij agressieve meneer het vliegtuig in dat we een formulier moesten tekenen dat we de verantwoording namen over Nena. Uuuuh lijkt ons niet meer dan logisch. Het was een hele vreemde gang van zaken en de manier waarop was alles behalve prettig. Al met al zijn onze ervaringen met Hong Kong Airlines dus niet al te best.

Gelukkig is het personeel in de vliegtuigen wel geweldig. Ze waren erg behulpzaam en wederom helemaal verliefd op Nena. Ze is uiteindelijk nog met een hoop stewardessen op de foto geweest. 

Buiten dat, heeft ze nog veel meer beleefd in het vliegtuig. Want het was natuurlijk dag en dan is het tijd voor actie. Mevrouw heeft heel de vakantie druk geoefend met staan en leeft nu volgens het motto: een minuut niet gestaan is een minuut niet geleefd. Ze is absoluut niet vervelend geweest maar heeft ons wel erg bezig gehouden. Alles en iedereen moest bekeken worden, staand. En slapen was niet aan de orde. 
Cas heeft ook weinig geslapen maar vermaakte zich met filmpjes en de iPad. Tegen de tijd dat we gingen landen had hij vriendschap gesloten met een jongetje voor hem. Ze zorgden voor de nodige afleiding bij de turbulentie tijdens het landen omdat ze dikke lol hadden samen. Het jongetje probeerde Cas wat woordjes Chinees bij te brengen, die dat vol enthousiaste herhaalde. En samen kiekeboe doen is ook internationaal. Hun pret werkte in ieder geval aanstekelijk. 

Eenmaal aangekomen in Hong Kong eerst het vervolg geregeld. Dat duurde wederom weer even. Daarna door alle checks en Cas herkende al snel dat we op dit vliegveld de vorige keer frietjes hadden gegeten. Het was wel weer etenstijd en we moesten nog even wachten dus meneer blij gemaakt. Toen die op waren was het al weer tijd om naar de gate te gaan. 

Bij het instappen bleek dat we dit keer echt topplaatsen hadden gekregen, voor bij het schot. Ofwel, enorm veel beenruimte! Nena kreeg ook nog een basinet toegewezen. Dit ging een goede vlucht worden. 

Bij het opstijgen werd de stewardess al verliefd op Cas en de liefde was wederzijds. Al snel kreeg ze een dikke knuffel van Cas. We waren er zelf ook verbaasd over. Hij wilde schijnbaar een goede indruk maken want bij het opstijgen kopieerde hij precies haar gedrag: netjes rechtop zitten en handjes in elkaar gevouwen. Hoe schattig. 

Er werd al aangekondigd dat we deze vlucht de eerste uren turbulentie zouden hebben. Dit werd zo ongeveer de hele vlucht. Nena moest dus op schoot. Gelukkig waren ze allebei zo moe dat ze de hele vlucht hebben geslapen. Cas werd even wakker van het landen maar sliep daarna weer door. Jammer genoeg moesten we hem weer wakker maken. 

Op het vliegveld eerst onze blaas geleegd. 8 uur niet van je plek af kunnen maakt dat je dus ook niet naar de wc kunt, en wij waren zo braaf ons daar aan te houden. Daarna door naar de speeltuin en wachten op onze laatste vlucht. Nog “maar” 6 uurtjes, het eind was in zicht!

Helaas zaten we de laatste vlucht gescheiden van elkaar. Wel zelfde rij, maar een gangpad er tussen. Dat betekende aan twee kanten zuchtende mensen omdat ze een zware vlucht verwachtten met een baby en/of kind naast zich. Maar gelukkig hebben ook hier de kids zich weer prima gedragen. En de stewardessen ingepakt. Wat meteen voor een handige afleiding en een bezigheid zorgde: even bij de stewardessen langs. Ze staan nu weer bij een paar op hun telefoon :-).

Na het landen en de koffers ophalen stond mama al op ons te wachten. Weer veilig op Europese bodem! Of, zoals Cas het zegt: daar zijn we weer!